قلم حقیر خطاب به اعضای شورای شهر و شهرداری بناب است که با دلی پر از حسرت میخواهم بگویم تلاش کنند در سال جدید وارد فضای جدیدی بشوند، فضای پاسخگویی به رسانه‌ها، فضای گفت وگو با مردم و مخاطبان، فضای شفاف‌سازی و برنامه محوری!

اما با خودم فکر کردم مشکلات شهر، شهرداری و شورای شهر آنقدر زیاد هستند که این مجموعه در قد و قواره این حرف‌ها نیست که بخواهیم‌ امیدوار باشیم تعداد اندکی از آن‌ها را حل کند.

خواستم بنویسم اولویت‌های شهر را شناسایی کنید و بیشتر به مسائل اولویت‌دار مثل #ترافیک و #سیستم_دفع_آب‌های_سطحی بپردازید، می‌خواستم بنویسم خودتان را در اندازه‌ای ببینید که مشکلات بزرگ شهر را حل می‌کنید و مطمئن باشید که می‌توانید بخشی از این موانع را برطرف کنید، خواستم بگویم از نقد رسانه‌ها استقبال کنید و تلاش کنید سرمایه اجتماعی شورای شهر را برگردانید و… اما بعد با خودم گفتم چه نسخه‌های رویایی می‌پیچی؟! شورا و شهرداری جز زیباسازی شهری، در تأمین نیاز‌های ابتدایی شهر مانده است را چه به اولویت بنده و کار رسانه‌ای؟!

با این‌که عزیزان پارلمان شهری هر روز در جلسه هستند غافل از آن‌ که «شهر همان شهر» است و مردم هم در خیابانهای کم حجم و پر ترافیک سردرگم شده اند!

گرچه پای صحبت شهردار و اعضای شورای شهر که می‌نشینی لیست بلندبالایی از اقدامات انجام شده را گزارش می‌دهند، آن‌هم اقدامات که روتین است که در هر شورایی انجام می‌شود. اما به وضعیت شهر که نگاهی میاندازی به خوبی پیداست این شهر همان شهر است با این تفاوت که چهره میادین تغییر کرده و مشکلات قدیمی پا برجاست.

در یادداشت ها و گزارشات قبلی پایگاه خبری از شفافیت و گزارش عملکرد و گفتگوی شورا با مردم و رسانه ها زیاد گفتیم، اینکه «شفافیت، سلامت تولید می‌کند و باعث می‌شود تمام فرایند‌ها مشخص و سالم شوند و مردم نیز در جریان امور قرار بگیرند، انتظار این است که اعضاء شورا در جلسات علنی نیز شفافیت را سرلوحه کار خود قراردهند و به استثنا مواردی که افشای بی‌موقع تصمیمات، باعث رانت و فساد می‌شود و اتفاقاً باید اعضای شورا، سطحی از رازداری را در چنین مسائلی رعایت کنند مردم و رسانه‌ها را در جریان تمامی امور قرار دهند. »

اما آیا گوش شنوایی هست که آدم انگیزه پیدا بکند و بیشتر نقد کند و بیشتر بخواهد؟ نگاهی به وقایع اخیر و وضعیت شهر به خوبی نشان می‌دهد این شورا کوچک‌تر از آن است که بشود چنین انتظارات بزرگی از آن داشت. همان بهتر که درش را هفت قفل بزنند و به جلساتشان مشغول باشند و ما هم از خروجی این جلسات بی‌اطلاع باشیم…

انتهای پیام/جعفر کریم زاده