به گزارش بیناب سون، تاریخ گواه است که خشک‌سالی و کم‌آبی از ویژگی‌های اقلیمی کشور پهناور ایران بوده و هنوز نیز می باشد.
منابع آبی ایران به شدت در حال نابودی بوده و میزان سرانه‌ی آب تجدیدپذیر سالانه‌ی کشور در سال ۱۳۰۰ حدود۱۳هزار متر مکعب است که درسال ۱۳۹۲ به حدود هزار و ۴۰۰ متر مکعب تقلیل پیدا کرده‌ و بدون شک در سال جدید نیز رقمی بسیار پایین‌تر می باشد.
این داده ها گویای این حقیقت است که کشور ایران بیش‌تر از شصت درصد منابع آب شیرین خود را برای مصارف خوردن، کشاورزی و صنعت استفاده کرده‌است و این کشور هشتاد میلیونی تنها به امید ۴۰ درصد منابع آبی باقی‌مانده‌ی خود زندگی می‌کنند.
از این 60 درصد میزان مصرف آب در کشور، بالغ بر 93 درصد در مصارف کشاورزی و مابقی در حوزه خانگی و صنعت مصرف می شود و این در حالی است که بخش کشاورزی نهایتا 17 درصد از نیروی کار کشور را شاغل کرده است.
دانشمندان چندین سال قبل از بی آبی و جنگ آب خبر داده بودند ولی متاسفانه مسئولین و سیاستمداران گوش شان به این حرف ها بدهکار نشد و امروزه زنگ خطر بی آبی زده شده است و جنگ ها و خشونت هایی که بر سر این آب دیده می شود.
صاحب‌نظران سه عامل اساسی در به وجود آمدن بحران آب و بی‌آبی را بیش‌تر از عوامل دیگر موثر می‌‌دانند: رشد سریع جمعیت، کشاورزی ناکارآمد، سوءمدیریت. به باور من سوءمدیریت علت‌العلل است برای آن که اگر بر هرکشوری مدیریت علمی حاکم باشد در آن کشور شاهد رشد و توسعه‌ی متوازن خواهیم بود، یعنی هم رشد جمعیت، متناسب با منابع، کنترل می‌شد و هم در کشور منابع آبی را به سمت کشاورزی مدرن و صنعت با هزینه‌ی انرژی کم‌تر و بهره‌وری بیش‌تر هدایت می‌شد.
در حقیقت کشور ایران، جز نخستین کشورهای بی‌آب جهان است چرا که کشورهای قطر و لبنان و اسراییل، نخست این که هر سه کشور به اندازه‌ی یک استان کوچکی از مملکت پهناور ایران نیستند! و دوم این که موقعیت آنان برای حفظ و نگه‌داری و مقاومتشان در برابر بی‌آبی بسیار بیش‌تر از کشور ماست و این روزها سوای قطع برق، کم‌آبی هم صدای مردم را بلند کرده‌‌است.
ما در کشور هم‌زمان گرفتار سه بلای رشد جمعیت، کشاورزی ناکارآمد و هزینه‌بر و بدتر از همه، سوء مدیریت هستیم.
اگر چاره‌ای اساسی اندیشیده نشود؛ اگر در کشور، متولیان امر تصمیم سختی نگیرند؛ اگر بخواهیم سوءمدیریت خود را با تحریم ها لاپوشانی کنیم؛ اگر همه‌ی نیروها و ظرفیت‌های ایرانی درسراسر جهان را به کمک نگیریم و فراخوان ندهیم و زمینه‌های مشارکت و کمک‌رسانی فکری، لجستیکی و مادی و معنوی فراهم نکنیم، شک نداشته‌ باشید که در کوتاه‌ترین زمان ایران از تشنگی می‌خشکد.